Alles wat u moet weten over forks in cryptografie

wereldwijd cryptocurrencies, we gebruiken de naam vork om een ​​blockchain aan te duiden die zich splitst in twee verschillende entiteiten van een bepaald blok in het geval van een “ harde vork ” of ondergaat een grote update in zijn hele netwerk in het geval van een “ zachte vork ". Zoals u weet heeft geen enkele groep volledige controle over een blockchain-netwerk. Elke gebruiker op een netwerk kan deelnemen, op voorwaarde dat hij of zij een gedefinieerd mechanisme volgt dat een consensusalgoritme wordt genoemd. Maar wat gebeurt er als dit algoritme moet worden gewijzigd?

Nou, een vork is het resultaat van een wijziging van het blockchain-consensusprotocol. Een harde vork treedt op als een nieuwe blockchain zich permanent scheidt van de oorspronkelijke blockchain.

Alle netwerkgebruikers moeten vervolgens hun software updaten om te kunnen blijven deelnemen. De Bitcoin Cash Fork van de originele Bitcoin-blockchain is het bekendste voorbeeld van een hard fork.

In dit artikel zullen we het hebben over het concept van “vork”in cryptografie. Maar daarvoor raden wij u aan ons artikel over te lezen de cryptografische Nonce.

Laten we gaan

Wat is een vork in cryptografie?

In het begin, er was Bitcoin, dat is ontworpen om te functioneren als een gedecentraliseerd digitaal alternatief voor contant geld. In de loop van de tijd ontstonden er meer gespecialiseerde valuta’s, zoals Ripple et Monero. Ces nieuwe cryptocurrencies zijn niet uit het niets verschenen, veel zijn het resultaat van een vork.

In de breedste zin is een fork gewoon een wijziging in het blockchain-protocol dat software gebruikt om te beslissen of een transactie geldig is of niet. Dit betekent dat bijna elke afwijking in de blockchain als een fork kan worden beschouwd.

Om te begrijpen wat een vork en in het bijzonder een harde vork, het is essentieel om eerst de blockchain-technologie te begrijpen.

Een blockchain is in wezen een keten die bestaat uit datablokken die functioneren als een digitaal grootboek waarin elk nieuw blok pas geldig is nadat het vorige is bevestigd door netwerkvalidators. Gegevens op de blockchain zijn te herleiden tot de allereerste transactie op het netwerk.

Wanneer een blockchain in tweeën splitst, wordt dit in principe een "fork" genoemd. Er zijn verschillende soorten vorken, de belangrijkste zijn de harde vork, de zachte vork et de tijdelijke vork. Zowel harde als zachte vorken spelen een cruciale rol bij het functioneren en beheren van de blockchain-industrie.

Bij sommige blockchain-projecten zijn vanaf de lancering van het project protocolupdates in de vorm van harde vorken tot stand gebracht.

De harde vorken

Een harde vork is een protocolwijziging waarbij alle knooppunten in het netwerk hun software moeten bijwerken om te kunnen blijven deelnemen aan het netwerk.

De knooppunten van de nieuwe versie van de blockchain voldoen niet meer aan de regels van de oude blockchain, maar alleen aan de nieuwe regels. De nieuwe blockchain wijkt voortdurend af van de oude versie.

Een hard fork creëert dus twee blockchains die naast elkaar bestaan, en elke blockchain wordt beheerd door zijn eigen protocolsoftware.

Een harde vork vereist meerderheidssteun (of consensus) van munthouders die zijn aangesloten op het muntnetwerk.

Voor een harde vork is aangenomen, een voldoende aantal knooppunten moet worden bijgewerkt naar de nieuwste versie van de protocolsoftware. Hierdoor kunnen ze de nieuwe munt en de blockchain gebruiken.

Laten we als voorbeeld nemen van het Bitcoin-netwerk. Terwijl Bitcoin steeds meer gebruikers en transacties op het netwerk bleef aantrekken werd duurder. Sommige leden van de gemeenschap begonnen de redenen voor dit fenomeen in twijfel te trekken.

Het probleem, is dat na verloop van tijd, de hele gemeenschap, inclusief mijnwerkers, ontwikkelaars en andere gebruikers, leek het niet eens te zijn over de beste manier om deze verandering tot stand te brengen. Na een aantal jaren van discussie ontstonden er twee dominante denkrichtingen.

Waarom gebeuren er harde vorken?

Als hard forks de veiligheid van een blockchain aanzienlijk kunnen verminderen, waarom gebeuren ze dan? Het antwoord is simpel. Hard forks zijn noodzakelijke upgrades om het netwerk te verbeteren naarmate de blockchain-technologie blijft evolueren.

Verschillende redenen kunnen een harde vork veroorzaken, en ze zijn niet allemaal negatief:

• Voeg functies toe   
• Herstel beveiligingsrisico's    
• Los een meningsverschil op binnen de gemeenschap van een cryptocurrency   
• Omgekeerde transacties op de blockchain

Harde vorken kunnen ook per ongeluk gebeuren. Vaak worden deze incidenten snel opgelost en degenen die het niet langer eens waren met de belangrijkste blockchain trekken zich terug en sluiten zich daarna aan besefte wat er gebeurde.

Op dezelfde manier zorgen hard forks die functies toevoegen en het netwerk verbeteren er over het algemeen voor dat degenen die er niet in slagen consensus te bereiken, zich bij de hoofdketen kunnen aansluiten.

Zachte vorken  

Een soft fork is een soort software-update voor de blockchain. Zodra het door alle gebruikers wordt aangenomen, vormt het de nieuwe standaard die specifiek is voor de valuta.

Er zijn zachte vorken gebruikt om nieuwe functies toe te voegen, meestal op programmeerniveau zowel Bitcoin als Ethereum. Aangezien het eindresultaat een enkele blockchain is, zijn de wijzigingen achterwaarts compatibel met pre-fork-blokken.

Simpel gezegd stimuleert een zachte vork de oude blockchain om de nieuwe regels te accepteren. Accepteer daarom zowel bijgewerkte blokken als oude transactieblokken.

Dus, in tegenstelling tot een harde vork, onderhoudt een zachte vork de oude blockchain door twee paden met verschillende sets regels te onderhouden. Een voorbeeld van een zachte vork succesvol geïmplementeerd is de update van het Bitcoin SegWit-protocol uit 2015.

Vóór de SegWit-update was het Bitcoin-protocol zowel duurder, ongeveer $30 per transactie, als langer. De makers van wat de SegWit-update zou worden, erkenden dat handtekeninggegevens ongeveer 65% van een transactioneel blok vertegenwoordigen. Daarom stelde SegWit voor om de blokgrootte te vergroten effectief van 1 MB tot 4 MB.

Het idee achter deze verhoging was om handtekeninggegevens te scheiden of te verwijderen van transactiegegevens op elk blok van de blockchain, waardoor ruimte vrijkomt voor een grotere transactiedoorvoer per blok. Door het toepassen van een zachte vork kon de oude Bitcoin-blockchain nieuwe blokken accepteren Blokken van 4 MB en 1 MB tegelijkertijd.

Door een slim technisch proces dat nieuwe regels formuleerde zonder de oude te overtreden, zorgde de soft fork ervoor dat oude knooppunten ook nieuwe blokken konden valideren.

SegWit – een zachte vork van de Bitcoin-blockchain

SegWit is een achterwaarts compatibele upgrade van het Bitcoin-protocol die de structuur van transacties ingrijpend verandert door handtekeninggegevens te verplaatsen (de getuige of getuige) in een aparte database (gesegregeerde).

Het belangrijkste doel is om de maakbaarheid van transacties te corrigeren, maar het maakt het ook mogelijk om de transactiecapaciteit van Bitcoin te vergroten, de verificatie van handtekeningen te verbeteren en toekomstige wijzigingen van het protocol te vergemakkelijken.

Degenen die het voorstel verdedigden “ SegWit » was van mening dat het niet nodig was om de omvang van Bitcoin-blokken voor onbepaalde tijd te vergroten vanwege schaalbaarheidsproblemen; het goed functioneren van een knooppunt zou dan veel hardwarebronnen vergen.

Wat nog belangrijker is, ze geloofden in de limiet van één megabyte voor de blokgrootte die Satoshi Nakamoto in 2010 aan Bitcoin toevoegde. Om in lijn te blijven met de visie van Nakamoto, onderzocht deze groep een manier om meer transacties per blok mogelijk te maken terwijl de maximale blokgrootte hetzelfde bleef. en zo werd SegWit geboren.

Verschil tussen harde vorken en zachte vorken

Hard forks zijn niet de enige manier om de software achter een cryptocurrency te upgraden. Zachte vorken worden daarentegen beschouwd als een veiliger en achterwaarts compatibel alternatief, wat betekent dat knooppunten die niet upgraden naar nieuwere versies de keten nog steeds als geldig beschouwen.

Het belangrijkste verschil tussen een harde vork en een zachte vork is de noodzaak om de knooppuntsoftware bij te werken.

De knooppunten van de nieuwe versie van de blockchain accepteren voor een bepaalde tijd de regels van de oude, naast de nieuwe regels, en het netwerk behoudt de oude versie terwijl de nieuwe wordt gemaakt.

Een soft fork kan worden gebruikt om nieuwe features en functies toe te voegen die niets veranderen aan de regels die een blockchain moet volgen. Ze worden vaak gebruikt om nieuwe functies op programmeerniveau te implementeren.

Om het verschil tussen harde vorken en zachte vorken beter te begrijpen, kan dit worden gezien als een eenvoudige upgrade van het besturingssysteem op een mobiel apparaat of computer.

Na de upgrade werken alle applicaties op het apparaat nog steeds met de nieuwe besturingssysteemversie. Een harde vork zou in dit scenario een volledige verandering naar een nieuw besturingssysteem betekenen. In een van onze artikelen leggen we het uit Alles wat u moet weten over Crypto Airdrops