Маблағгузории исломӣ (IF) ба шариати исломӣ асос ёфтааст. Аслан як ҳуқуқи динӣ. Ҳадафи он ҳифзи ақл ва якпорчагии паёми динӣ, идомаи насл ва ҳифзи моликият мебошад. Дар ин нуқтаи назар, IF бояд як қатор принсипҳоро эҳтиром кунад, то ба иродаи Худо мувофиқ бошад.
Мехоҳед ҳамчун мусалмон тиҷорат кунед? Хуб, шумо ба ҷои дуруст омадед. Дарвоқеъ, шумораи бештари мусалмононро имкони ба даст овардани фоидаи зуд ҷалб мекунад ва мехоҳанд дар бозорҳои молӣ ба савдои спекулятсия машғул шаванд.
Чӣ гуна бояд дар бозори саҳҳомӣ ҳамчун мусалмон сармоягузорӣ кард? Сармоягузорӣ дар бозори саҳҳомӣ бештар ва бештари одамонеро, ки бо имкони ба даст овардани даромади иловагӣ дар муддати тӯлонӣ фирефта шудаанд, ҷалб мекунад. Бо вуҷуди ин, бисёре аз мусулмонон аз он метарсанд, ки ин амал ба эътиқоди онҳо мувофиқат намекунад. Ислом муомилоти молиявиро хеле сахт танзим намуда, бисёр механизмҳои маъмули бозорҳои муосирро манъ мекунад.
Ҷаҳони сармоягузорӣ торафт мураккаб ва гуногунранг шуда истодааст ва барои сармоягузорони нав огоҳ будан аз имкониятҳои гуногуни дар бозор мавҷудбуда муҳимтар мегардад. Яке аз шаклҳои маъмултарин ва афзояндаи сармоягузорӣ маблағгузории исломӣ мебошад.
Краудфандинги исломӣ барои қарздиҳандагон, сармоягузорон, инчунин соҳибкороне, ки дар рушди иҷтимоӣ ва иқтисодии бахши тиҷорати хурду миёна дар кишварҳои исломӣ саҳм мегузоранд, як имконияти бузург фароҳам меорад. Краудфандинг аслан маънои краудфандингро дорад.
Ҳамасола, бахусус дар моҳи Рамазон, теъдоди зиёди мусалмонон дар саросари ҷаҳон як саҳми ҳатмии молӣ бо номи Закот пардохт мекунанд, ки решааш дар забони арабӣ ба маънои “покӣ” аст. Аз ин рӯ, закотро як роҳи поксозӣ ва поксозии даромад ва сарват аз он чизҳое, ки баъзан василаи дунявӣ ва нопоки ба даст овардан мумкин аст, ба хотири ба даст овардани баракати Худо медонанд. Дар Қуръон ва ҳадисҳо яке аз рукнҳои панҷгонаи ислом ба шумор меравад, ки дар бораи чӣ гуна ва кай бояд ин фарз аз ҷониби мусулмонон бояд ба ҷо оварда шавад, дастурҳои муфассал дода шудааст.
Калимаи “Ҳалол” дар қалби мусулмонон ҷойгоҳи муҳим дорад. Он асосан тарзи зиндагии онҳоро идора мекунад. Маънои калимаи ҳалол қонунист. Иҷозат, қонунӣ ва ваколатдор истилоҳҳои дигаре ҳастанд, ки метавонанд ин вожаи арабиро тарҷума кунанд. Антоними он «ҳаром» аст, ки он чизеро, ки гуноҳ ҳисобида мешавад, манъ мекунад. Одатан, дар мавриди ғизо, махсусан гӯшт, мо дар бораи Ҳалол сухан мегӯем. Кӯдаки мусалмон аз хурдсолӣ бояд ҳатман байни хӯрокҳои иҷозатдодашуда ва хӯрокҳои манъшударо фарқ кунад. Онҳо бояд бидонанд, ки ҳалол чӣ маъно дорад.